“Altı yaşındayım, ama ailenin önemli bir bireyiyim. Koyun güderim, yani koyunlar bana emanet. Bir gün…
Kategori: İnsan İlişkileri
Dört, fazla! Bir, az! İki ya da üç olmalı ama iki, üçe göre daha iyi!
Emrah Yalaz, Mobil İstanbul’un bugün katıdığım Ocak 2015 etkinliğinde, birkaç kez tekrarladı bu cümleyi; bir ürünün başarılı olabilmesi için, iki kişinin ideal olduğunu söylüyordu. Hatta etkinlik sonrasındaki networking saatinde soruları alırken, soru soran bir startup sahibine -vakit kaybetmeden- “Co-founder’ın var mı?” diye sordu. Arkadaş “Hayır.” dediğinde, Emrah Bey’in yüzünde, sunumu boşuna yapmamış olduğunu anladığını belli eden bir ifade vardı. Ben de bu cümleyi vurgulamasının sebebini daha iyi kavramış oldum. Sunumun bir bölümünde de, başarısız olan startup-ların ciddi bir bölümünün anlaşamayan ekip üyeleri nedeniyle başarısız olduklarını söylemişti. Büyük ihtimalle, biraz da bu sebepten iki, üçten daha iyiydi; çünkü, iki kişinin anlaşabilmesi olasılığı, üç kişinin anlaşabilmesi olasılığından daha yüksektir.
Genel olarak çok güzel bir sunumdu, gerçekten çok etkilendim. UserSpots’un düzenlediği etkinliklerde de farkına vardığım pek çok şeyi teyit eder nitelikteydi anlatılanlar. Ancak nedendir bilmem, aradaki bazı terimleri ve bilindiği varsayılarak örnek verilen projeleri ya da proje sahibi firmaları bilmiyor olmama rağmen, Emrah Bey, aklımda daha derli toplu bir iş akışı belirmesine ve bir gün bir ürünü hayata geçirme ihtiyacı duyarsam, neye ne kadar vakit ayırmam gerektiğini netleştirmeme olanak sağladı.
Geçtiğimiz hafta, yazılarını bir süredir fırsat buldukça okuduğum Doğan Cüceloğlu’nun birkaç kitabını aldım ve kolinin en…
Hayatınızın ne kadarı size ait, ne kadarını sevdiklerinize ayırdınız? Hayatınızdaki insanları düşünün.. ailenizi, arkadaşlarınızı, hayranlık duyduğunuz kimseleri düşünün. Hangisi için hayatınızın neredeyse her gününü çalışarak geçirirdiniz, dünyevi zevklere azıcık bile vakit ayırmadan, tek başınıza yaşardınız ve gelirinizin tamamına yakınını on(lar)a gönderirdiniz? Ya da, daha doğrusu, bu saydıklarımdan herhangi biri için yapabilir miydiniz bunu?
Ben cevap vermekte zorlanıyorum. Başa gelen çekilir demek geliyor içimden ama o kadar kolay olmadığını düşünüyorum.
Öncelikle tüm beklentileri karşılayamayacağının farkına varmak gerekiyor.
Sonra aşağıdaki adımlar uygulanabilir:
Kimlere karşı sorumluluk sahibi olduğunu belirle
Burada sorumluluk sadece iş olarak algılanmamalı. Aşağıdaki liste, yol gösterebilir fakat öncelik sıralaması kişiden kişiye değişecektir:
- İşim
- Freelance işlerim
- Ailem
- Ev arkadaşlarım
- Kendim
Bu sıralamayı, aciliyeti olan işleri belirlemede uygun buluyorum fakat herkesin kendine göre değiştirmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu noktada ikinci adımda yapmamız gereken şey ortaya çıkıyor: sorumlulukları belirlemek.
Nevzat TARHAN
Hoşlanmadan anlaşılan şey, tarafların algılamalarındaki benzerliktir. İnsan hoşlandığı kişi hakkında olumlu değerlendirmelerde bulunur ve hoşlanan iki insan arasında karşılıklı güven sözkonusudur.
Sevgi ise şemsiye bir tanımdır. Hoşlanmayı da içinde barındırmakla birlikte sevginin karakteristik özelliği bağlılıktır. Sevgi; ilahî sevgi, insanî sevgi, erotik sevgi diye farklı gruplara ayrılabilir. İnsanın olgun özelliklere, güçsüz ve zayıf insanlara, hayvanlara olan sevgisi bu alt grupları oluşturur.
Aşk, sevginin tutkulu ve derin biçimidir. Aşkın en önemli özellikleri; sadakat, bağlılık ve şefkattir. Bu üç hususiyet, aşk ile sevgi arasındaki farkı gösterir. Âşık olan kişide önceliği duygular almış ve muhakeme ikinci plâna düşmüştür. İhtirasla seven kişilere ‘delicesine âşık’ denilmesinin sebebi de budur. Âşık, sevdiği için kendi çıkarını terk eden kişidir.
Aşkta hoşlanma ve sevgide yaşanandan farklı olarak şefkat vardır. Genel olarak aynı doğru üzerinde bulunduğu düşünülse de sevgi ile şefkat birbirinden ayrı şeylerdir. Bir insanın aşık olup olmadığı onun şefkatine bakarak anlaşılabilir. Ayrıca şefkat, karşılık beklemez ve şarta bağlı değildir. Şefkat hisseden kişi aşık olduğu insanı ne pahasına olursa olsun mesut etmek ister.
Âşık, ‘Onu mutlu etmeliyim’ düşüncesiyle hareket eden, sevdiğine karşı her türlü fedakarlığa hazır insandır. Hakiki aşk, tanımlanarak yaşanan aşktır. Aşk, samimiyet ve içtenlik taşıyan bir histir. Âşık, ‘sevdiğime bütün sırlarımı anlatabilirim ve o hayatımdaki en özel kişidir’ diye düşünür. Ayrıca aşkta mantığın ikinci plânda olduğu, tutkunun yaşandığı bir boyut vardır.
Aşk ile bağlılık arasında da yakın bir ilişkiden sözedilebilir fakat her aşk bağlılık, her bağlılık da aşk demek değildir. Bazı insanlar birbirlerine bağlı olduklarını zannetseler de onları bir arada tutan, ortak menfaatleridir. Çıkar ortadan kalktığında sevgi ve aşkta uçar. Menfaat özellikle mecazî sevgilerde görülür.
Meselâ, bir insanı fizikî güzelliği için seven kimse, güzellik ortadan kalkınca sevmekten vazgeçer. Oysa gerçek aşkta karşıdaki insanın kimliğini sevme duygusu hâkimdir. Bir kimse sevdiği kimse için ‘onunla beraber olmadığımda mutlu değilim’ diye düşünüyorsa bu aşktan kaynaklanan bağlılıktır. Ama vatanî görev gibi mecburen hissedilen bağlılıklar da vardır.
Kadın erkeğe, erkek kadına sadıktır lâkin; sevmez ve öfkelene öfkelene bağlıdır. Pek çok evlilikte olduğu gibi itaat vardır ancak bu, askerî görevden kaynaklanan bir itaate benzer.
Burada zaman zaman bağlılıkla karıştırılan bağımlılık kavramını da açıklamakta fayda var: Bağlılıkta kişi sevdiği insan tarafından psikolojik ihtiyaçları karşılandığı için tatmin duygusu yaşar. Oysa bağımlılık çıkar ilişkisidir. Tıpkı başka şansı olmadığı için oluşan şirket ortaklığı gibi…
Aşk Nedir?
Prens Charles ile Lady Diana evlenirken, gazeteciler ‘birbirinize aşık mısınız?’ diye sorduklarında onlar ‘aşk ne demekse biz oyuz’ dediler. Bu cevap üzerine gazeteciler, ‘aşkın ne olduğunu bilmiyorlar’ diye yazarak, yeni evli çiftle dalga geçtiler. Biraz politik bir cevap olmakla beraber Prens Charles’in söylediği, doğruydu. Yani aşktan ne anlıyorsanız aşk,odur.