Merhaba,
Bu sabah Google+ bildirimlerimi kontrol ederken rastladığım bir haberi sizlerle paylaşmak istiyorum. Haberin konusu Paralimpik Oyunları fakat fotoğraflar etkiledi beni. Onlara bakın ve isterseniz yazının devamını okumayın; asıl nokta fotoğraflarda çünkü…
Kaynak: Paralympic Games are biggest since 1960
Gerek işle ilgili projelerde, gerekse hayatımızla ilgili başarmayı düşündüğümüz diğer her şeyde bazen başaramayacakmışız gibi gelir. Ama şartlar bizim için daha uygun olabilir miydi, tartışılır…
Hayatımda psikolojik baskılar dışında beni engelleyen bir şey olmadığı halde problemleri aşmakda güçlük çekiyorum; bence en büyük engelim, kendime gerçekten inanmamam. Aslında hep aksini telkin ediyorum kendime, yapabileceğimi söylüyorum. Ama hayatımda bana başarabileceğimi söyleyecek birileri olmadıkça bunu gerçekten hissedemeyecekmişim. Işığım geldiğinde bunu daha iyi anladım.
Fiziksel engelli insanların bu denli azimli ve başarılı olmalarında yatan sebep nedir?
diye kendime sorduğumda aklıma gelen ilk şey “yanlarında onlara inanan insanlar bulabilmeleri” oluyor. Hepsinin aynı şekilde olmadığını biliyorum; tüm zorluklara rağmen başarılı olan pek çok engelli insan bulabilirsiniz. Ama sizce de öyle değil mi? Bir işi başarmak için size inanan insanlara ihtiyacınız yok mu?
Engelleri Kaldıralım derken, aslında şunu kastediyorum: Bir Mevlana Sofrasında olduğumuzun ayırdına varalım ve çevremizdeki insanlara, eşimize, çocuğumuza, sevdiklerimize, yapmak istedikleri şeyi başarmalarında destek olalım. Biz, sadece kendimiz olarak pek de bir işe yaramayız bence; yanımızda bize destek olan sevdiklerimiz olmadıkça, biz sevdiklerine yardım eden insanlar olmadıkça, yalnız kalmaya ve dolayısıyla gerçek başarısızlığa mahkumuz…
Ailemi, parmakla sayılacak kadar az olan iyi dostlarımı ve Işığımı çok seviyorum. İhtiyaç duyduğunuzda yanınızda olacağım inşallah. Ben de ihtiyaç duyduğumda sizi yanımda görebilirsem, başaramayacağım hiç bir şey olmadığına inanıyorum…
